Ο Ολυμπιακός, με την φετινή του πρόκριση για το Άμπου Ντάμπι μετρά τέσσερις συνεχόμενες σε Final Four, όντας ο πρώτος ελληνικός σύλλογος που καταφέρνει κάτι τέτοιο, όμως όλα ξεκίνησαν στο… ερυθρόλευκο Βελιγράδι.

Αφού οι Πειραιώτες ξεπέρασαν το εμπόδιο της Μονακό σε πέντε παιχνίδια, επέστρεψαν στο κορυφαίο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε μία ιστορική διοργάνωση για τον Γιώργο Πρίντεζη, καθώς ήταν η τελευταία της λαμπρής καριέρας του. Δυστυχώς δεν συνδυάστηκε με την κατάκτηση του τροπαίου, όμως αυτό δεν εμπόδισε τους περίπου 15.000 (!) φίλους του Ολυμπιακού που πραγματοποίησαν τη μεγαλύτερη εκδρομή στην ιστορία των Φάιναλ Φορ, να επιφυλάξουν πρωτοφανή αποθέωση τόσο στον αρχηγό όσο και στην υπόλοιπη ομάδα, που μετά από μια πενταετία έδειχνε και πάλι ικανή να διεκδικήσει την κορυφή.

Ας πάρουμε, όμως τα πράγματα από την αρχή. Στον... εντός έδρας ημιτελικό απέναντι στην Πρωταθλήτρια Ευρώπης Αναντολού Εφές αφού οι οπαδοί του, είχαν μετατρέψει την Stark Arena σε ΣΕΦ, ο πρωτάρης στη νέα του εκδοχή Ολυμπιακός πάλεψε σαν θηρίο. Η ομάδα του προπονητή της χρονιάς Γιώργου Μπαρτζώκα, μπήκε καλύτερα στο ματς και παρά το γεγονός ότι το σύνολο του Εργκιν Αταμάν πήγε το παιχνίδι εκεί που ήθελε στην 3η περίοδο, αντέδρασε και ισοφάρισε λίγο πριν από το τέλος. Τελικά λύγισε από το τρίποντο του Μίσιτς στην εκπνοή, με την Εφές να φτάνει στην νίκη με 77-74 και ν' ανοίγει τον δρόμο της για της κατάκτηση του δεύτερου σερί τίτλου.  

Στο παιχνίδι για τις θέσεις 3-4 απέναντι στην Μπαρτσελόνα, οι Πειραιώτες, εκτός από τους Καταλανούς, είχαν να αντιμετωπίσουν και την απογοήτευση από τον αποκλεισμό και κυρίως από τον τρόπο που αυτός ήρθε, έτσι, η ήττα ήρθε φυσιολογικά με 84-74. Αυτό που δεν ήταν φυσιολογικό, όμως, ήταν η μαζική παρουσία ερυθρόλευκων φιλάθλων στον… τελικό της παρηγοριάς, η ανεπανάληπτη στήριξη στον προπονητή και τους παίκτες και φυσικά το απίστευτο standing ovation στον Γιώργο Πρίντεζη, στην είσοδο του στο ματς, λίγο πριν το φινάλε της αναμέτρησης. Ο κόσμος του Ολυμπιακού έγραψε ιστορία στον Βελιγράδι, επιβεβαιώνοντας ότι πράγματι... «δεν λυγά ποτέ»

Λίγοι βίωσαν τα Final 4 του Ολυμπιακού πιο έντονα από τον Γιώργο Πρίντεζη. Ο εκ των θρύλων του Θρύλου, ήταν εκεί το 2012, υπογράφοντας ιδιοχείρως το πιο ξεχωριστό από τα ευρωπαϊκά του συλλόγου, εκεί το 2013 στο ιστορικό back2back, εκεί και σε σκληρές ήττες, φορώντας πάντοτε περήφανα την ερυθρόλευκη φανέλα. Ο «Πρι» ανοίγει την καρδιά του και μοιράζεται με αυθεντικότητα τις πιο δυνατές του αναμνήσεις, μέχρι το συναισθηματικό φινάλε στο Final Four του 2022. Με λόγια απλά, αλλά «βαμμένα» με πάθος κι αγνή αγάπη, αναδεικνύει τι σημαίνει να εκπροσωπείς τον Ολυμπιακό στο υψηλότερο επίπεδο και να τον υπηρετείς μέχρι τέλους.

-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη φράση: Euroleague Final 4;

«Είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα μιας δύσκολης χρονιάς. Τις χρονιές που αγωνίστηκα με τον Ολυμπιακό ο μεγάλος μας στόχος ήταν να φτάσουμε εκεί. Από τη στιγμή που το καταφέρναμε, βάσει του χαρακτήρα και του "μετάλλου" που είχε η ομάδα, πιστεύαμε πάρα πολύ στους εαυτούς μας ότι μπορούμε να πάμε μέχρι τέλους. Το Final Four σημαίνει ότι βρίσκεσαι μέσα στις τέσσερις καλύτερες ομάδες στην  Ευρώπη μετά από μια πάρα πολύ απαιτητική και δύσκολη χρονιά, σημαίνει πως είσαι στο κορυφαίο επίπεδο, με τους κορυφαίους. Εκεί, σου δίνεται η δυνατότητα να κατακτήσεις την Euroleague, που σίγουρα για μένα είναι ο απόλυτος στόχος».

- Πόσο δύσκολο είναι για μια ομάδα να βρίσκεται εκεί;

«Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Φυσικά, εξαρτάται και από το ποια ομάδα μιλάμε και τι προϋπολογισμό διαθέτει. Προσωπικά, σε όλα τα Final Four που συμμετείχα με τον Ολυμπιακό, το καθένα είχε τη δική του ξεχωριστή σημασία. Συνήθως δεν ξεκινούσαμε τη χρονιά ως φαβορί, είτε από άποψη budget είτε από άποψη ταλέντου. Γι’ αυτό και το γεγονός ότι φτάσαμε σε τόσα Final Four, το θεωρώ μεγάλη επιτυχία.»

-  Τι θυμάσαι πιο έντονα από το Final 4 του 2022;

«Ήταν πάρα πολύ ανάμεικτα τα συναισθήματα. Ειδικά στον μικρό τελικό, όταν πήγα στα αποδυτήρια και είδα για τελευταία φορά τη φανέλα μου κρεμασμένη από τον φροντιστή τον κ. Δημήτρη Πασχόπουλο. Είχαν γυρίσει τότε πάρα πολλοί παίκτες και με κοιτάξαν και έκατσα λίγο σκεπτικός και έλεγα: ‘Δηλαδή τι; Αυτό είναι το τελευταίο μου παιχνίδι στον Ολυμπιακό μετά από τόσα χρόνια; Τελευταία φορά που παίζω Ευρώπη;’ Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, σε συνδυασμό με το ότι ουσιαστικά παίζαμε στην έδρα μας, είχε πάρα πολύ κόσμο του Ολυμπιακού. Έβλεπα πάρα πολύ κόσμο που ήταν κι αυτός συγκινησιακά φροντισμένος. Ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο διήμερο για μένα. Δεν καταφέραμε να κερδίσουμε την EuroLeague, όμως μετά από πολλά χρόνια καταφέραμε να οδηγήσουμε ξανά την ομάδα, όλοι μαζί, σε ένα στόχο, που ήταν να βρίσκεται εκ νέου στην ελίτ των ευρωπαϊκών σαλονιών και το συναίσθημα γι’ αυτό το λόγο είναι ανάμεικτο».

-  Ποια είναι η αίσθηση του να εκπροσωπείς τον Ολυμπιακό σε τόσο υψηλό επίπεδο;

«Νιώθω τεράστια ευθύνη, βαθύ σεβασμό και απεριόριστη αγάπη. Το να εκπροσωπώ τον Ολυμπιακό, και ακόμα περισσότερο το να συμβάλλω ώστε να παραμείνει η ομάδα σε υψηλό επίπεδο. Ο Ολυμπιακός ήταν πάντα η χαρά μου, η τιμή μου και η μεγάλη μου αγάπη. Τα συναισθήματά μου πολλές φορές προσπαθούσα να τα ελέγχω, να μην έχω τόσο μεγάλες αυξομειώσεις, γιατί η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη όπως και η λύπη μου μετά από κάποια ήττα. Οπότε προσπαθούσα όλα αυτά τα συναισθήματα να τα διαχειρίζομαι μέσα μου».

-  Υπάρχει κάποιο Final 4 στο οποίο αγωνίστηκες ως παίκτης, που θα ήθελες να βρίσκεσαι στην κερκίδα και να το βιώσεις ως οπαδός;

«Το Final Four του 2022 στο Βελιγράδι είχε μοναδική ατμόσφαιρα και σίγουρα θα μπορούσε να είναι μια τέτοια περίπτωση. Αλλά, γενικά, επειδή τα τελευταία Final 4 τα βλέπω από το σπίτι μου, σαν οπαδός, θα σου πω πως όχι.  Προτιμώ πολύ περισσότερο να αγωνίζομαι. Γιατί εκεί, πάντα είχαν έναν ρόλο, προσπαθούσα να βρω τη λύση, προσπαθούσα να εμπνεύσω τους άλλους, προσπαθούσα να σταθώ δυνατός, η λύση πολλές φορές πέρναγε και από τα χέρια μου. Τώρα που είμαι απλά φίλαθλος μού είναι πιο δύσκολο».

-  Τι έχεις συμβουλέψει, ανά τα χρόνια, τους παίκτες που δεν είχαν εμπειρία από αυτό το στάδιο της διοργάνωσης;

  «Ότι είναι μια εμπειρία που δεν ξέρουν αν θα την ξαναζήσουνε. Η Euroleague είναι μια πάρα πολύ δυνατή Λίγκα που έχει πάρα πολύ καλές ομάδες, καλούς παίκτες, καλούς προπονητές. Κάθε παιχνίδι είναι σημαντικό, οπότε αυτό που συμβουλεύω είναι να μπούνε μέσα, να το απολαύσουν, να απολαύσουν την στιγμή. Όταν καταφέρεις να το χαρείς, να ζήσεις τη στιγμή χωρίς άγχος, τότε γιατί να μην καταφέρουν και να κατακτήσουν την Euroleague, η οποία για μένα δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο ευρωπαϊκό τρόπαιο.»

-  Αν μπορούσες να ξαναπαίξεις ένα παιχνίδι από όλα όσα έπαιξες σε Final 4, ποιο θα ήταν και γιατί

«Θα ήθελα πάρα πολύ να ξαναπαίξω τον τελικό με τη Φενέρ και τον τελικό με τη Ρεάλ. Παρόλο που ήταν σε έδρες αντιπάλων αυτά τα δύο, είναι δύο τελικοί που παρόλο που είχαμε τρυπήσει το ταβάνι μας σαν ομάδα, ήθελα έστω ένα από τα δύο να το ξαναέπαιζα. Αν μπορούσα να επιλέξω στις λεπτομέρειες ποιο από τα δύο, θεωρώ ότι το παιχνίδι με τη Ρεάλ το 2015 άμα το είχαμε διαχειριστεί λίγο διαφορετικά, είχαμε καλύτερες πιθανότητες να φτάσουμε στη νίκη».