Πιστός σε ακόμα ένα ραντεβού με τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, ο Ολυμπιακός θα προκριθεί στο Φάιναλ Φορ -έπειτα από μια συγκλονιστική σειρά με την Εφές- για 4η φορά τα τελευταία έξι χρόνια και 6η τα τελευταία εννιά. Η Κωνσταντινούπολη φιλοξενεί και πάλι το κορυφαίο ραντεβού, μια πενταετία αφότου οι ερυθρόλευκοι την είχαν κάνει... εξώφυλλο της ιστορίας τους. Μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει και οικοδέσποινα, η σπουδαία Φενέρ του Ομπραντοβιτς που θέλει όσο τίποτα το πρώτο της τρόπαιο. 

Στον ημιτελικό ο Ολυμπιακός θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με την μόνιμη, πια, αντίπαλο του ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία φαντάζει και πάλι ως το απόλυτο φαβορί. Το παιχνίδι, ως συνήθως,  θα εξελιχθεί με την ρωσική ομάδα να παίρνει από νωρίς το προβάδισμα και τον Ολυμπιακό να προσπαθεί να μείνει κοντά. Με τρία συνεχόμενα τρίποντα, ο Μίλος Τεόντοσιτς θα στείλει την διαφορά στους 13 λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου, όμως το σύνολο του Γιάννη Σφαιρόπουλο δεν ξέρει τι θα πει «φόβος» Μάντζαρης και Παπανικολάου βάζουν από τέσσερα τρίποντα, ο Πρίντεζης κερδίζει τις μάχες και ο ηγέτης του Ολυμπιακού Βασίλης Σπανούλης κάνει και πάλι το θαύμα του στο τέλος. Ο Ολυμπιακός ρίχνει για 4η διαδοχική φορά την ΤΣΣΚΑ στο καναβάτσο και σαλπάρει για τον τελικό. 

Δυστυχώς, οι ερυθρόλευκοι θα κληθούν να δώσουν εκ νέου μια άνιση μάχη. Δύο χρόνια μετά την Μαδρίτη αναγκάζονται να αγωνιστούν ξανά στην έδρα του αντιπάλου τους και σε μια άκρως εχθρική ατμόσφαιρα από χιλιάδες υπεράριθμους και ορκισμένους Τούρκους οπαδούς, που «κρέμονται» σαν τσαμπιά από τις εξέδρες του «Σινάν Ερντέμ». Ο Ολυμπιακός θα λυγίσει στον τελικό και ουσιαστικά η εκπληκτική αυτή ομάδα, που με μπροστάρη τον Σπανούλη τρομοκράτησε για μια εξαετία την Ευρώπη ως το επικίνδυνο «underdog», παίζοντας τέσσερις τελικούς σε έξι χρόνια (!), θα κλείσει τον κύκλο της...

Στα οκτώ χρόνια παρουσίας του στον Ολυμπιακό, ο Βαγγέλης Μάντζαρης πανηγύρισε έξι τίτλους με την ερυθρόλευκη φανέλα και αγωνίστηκε σε τέσσερις τελικούς Final 4. Κατέκτησε δύο ευρωπαϊκά τρόπαια ως αναπόσπαστο μέλος της ομάδας που ενσάρκωσε το “refuse to lose” και αν μπορούσε -όπως δηλώνει στο Olympiacosbc.gr- θα έπαιζε ξανά τον τελικό του 2015, καθώς πιστεύει ότι θα μπορούσε η ομάδα να πάρει την κούπα. Όσο για εκείνον του 2017, στην Κωνσταντινούπολη, ο πολύπειρος άσος κάνει λόγο για «εχθρική ατμόσφαιρα» από τους Τούρκους στις κερκίδες, με τους security να μην επιτρέπουν στους γονείς του να φορέσουν τη φανέλα με το όνομά του.

- Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη φράση: Euroleague Final 4;

«Όταν ακούω Euroleague Final 4, μου έρχεται στο μυαλό ότι είναι οι καλύτερες τέσσερις ομάδες της χρονιάς. Είναι μια τεράστια γιορτή, ένα διήμερο μπασκετικής πανδαισίας, που είναι το αποκορύφωμα της χρονιάς της Ευρωλίγκας, που όλοι εμείς οι μπασκετικοί θαυμάζουμε και βλέπουμε γιατί γουστάρουμε να βλέπουμε Ευρωλίγκα και το επίπεδο της διοργάνωσης. Είναι ένα διήμερο το οποίο έχει το... απρόσμενο, γιατί ο καθένας μπορεί να κερδίσει τον καθένα σε ένα ματς. Και αυτή είναι η άγρια ομορφιά του Final Four, γι' αυτό αρέσει πολύ στον κόσμο. Και πιστεύω ότι είναι η μεγαλύτερη εμπειρία για τον κάθε αθλητή που παίζει σε αυτό το επίπεδο να αγωνιστεί έστω σε ένα Final Four, να ζήσει αυτή την εμπειρία. Είναι ευλογία».

- Πόσο δύσκολο είναι για μια ομάδα να βρίσκεται εκεί;

«Το να μπεις στο Final Four είναι αρκετά δύσκολο γιατί πρέπει να έχεις μια σταθερότητα όλη τη χρονιά ώστε να μπορέσεις να είσαι απ' τη μία μες στις top ομάδες που παίζουν στα playoffs, επιπλέον πρέπει να   παίζεις συγκεντρωμένος και στα playoffs, γιατί... ο καθένας μπορεί να κερδίσει τον οποιοδήποτε, όπως είδαμε. Μπορείς να κερδίσεις στην έδρα του αντιπάλου, αλλά μπορεί και ο αντίπαλος να σου κάνει μπρέικ. Οπότε σίγουρα είναι δύσκολο γιατί πρέπει να έχεις διάρκεια όλη τη χρονιά και πρέπει να είσαι και έτοιμος στα playoffs και να υπερασπιστείς το πλεονέκτημά σου».

-Τι θυμάσαι πιο έντονα από το Final 4 του 2017;

«Το '17 ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά για μένα γιατί παίζαμε στην Τουρκία και παίζαμε τη Φενέρ, την οικοδέσποινα. Ήταν θεωρώ μια από τις πιο ‘καυτές’ έδρες που έχω παίξει, με το γήπεδο κατάμεστο με Τούρκους οπαδούς, ένα πολύ φανατικό κοινό, κι ήταν όλα εναντίον μας. Δυστυχώς το ματς ξεκίνησε στραβά, αν και με την ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό κάναμε τρομερή εμφάνιση και ανατροπή, στον τελικό δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε και δυστυχώς δεν μπορέσαμε να το διεκδικήσουμε όσο θέλαμε στον τελικό. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν η αντιμετώπιση που είχαμε από τους Τούρκους, ήταν εχθρική. Θυμάμαι κιόλας ότι είχαν έρθει οι γονείς μου και είχαν επιχειρήσει να μπουν στο γήπεδο με εμφάνιση "Μάντζαρη" και οι security στην πόρτα τους είχαν πει να τη βγάλουν και να μη φοράνε διακριτικά του Ολυμπιακού γιατί αλλιώς θα έχουμε επεισόδια. Οπότε θεωρώ ότι το κοινό ήταν πολύ φανατικό. Ήταν κανονική ζούγκλα».

-Ποια είναι η αίσθηση του να εκπροσωπείς τον Ολυμπιακό σε τόσο υψηλό επίπεδο;

«Το να αγωνίζεσαι σε ένα σύλλογο σαν τον Ολυμπιακό, σε έναν πολυαθλητικό σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός, που εκπροσωπεί την μισή Ελλάδα και παραπάνω είναι μεγάλη τιμή για σένα και πόσο μάλλον να τον εκπροσωπείς στο υψηλότερο επίπεδο, να κατακτάς τίτλους με τη φανέλα του, να κάνεις περήφανο τον κόσμο του και να γνωρίζεις την αποθέωση. Πιστεύω ότι μετά την τιμή του να φοράς το εθνόσημο, είναι η μεγαλύτερη τιμή και χαρά που μπορούσα να έχω στη ζωή μου. Να φοράω τη φανέλα του Ολυμπιακού και να καταφέρω τόσο πολλά αυτά τα χρόνια».

 -Αν μπορούσες να ξαναπαίξεις ένα παιχνίδι από όλα όσα έπαιξες σε Final 4, ποιο θα ήταν και γιατί

«Πιστεύω ότι θα διάλεγα ανάμεσα στους τελικούς κόντρα στη Ρεάλ και τη Φενέρ, που ανέφερα πριν. το '17, Πιο πολύ της Ρεάλ το '15, γιατί ήταν ένα παιχνίδι που ήμασταν ανταγωνιστικότατοι. Στο τρίτο δεκάλεπτο κερδίζαμε. Αλλά μετά, εμφανίστηκε ο Τζέισι Κάρολ και μας ‘σκότωσε’. Πιστεύω ότι αυτό το ματς μπορούσαμε να το κερδίσουμε και αν έπαιζα ένα ματς θα ήταν αυτό στη Μαδρίτη. Γιατί δυστυχώς έπαιξα τέσσερις τελικούς στην καριέρα μου. Τους δύο τους κατέκτησα. Τους άλλους δύο, παίξαμε με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη και με τη Φενέρ στην Τουρκία.  Οπότε δεν ήταν υπέρ μας όλη η κατάσταση και το γενικότερο κλίμα».