Όσοι τόνοι... μελάνι κι αν χυθούν για το έπος της Πόλης, ποτέ δεν θα γίνει εφικτό να περιγραφεί ο χείμαρρος συναισθημάτων που έπνιξε εκατομμύρια Ολυμπιακών τη νύχτα της 13ης Μαΐου του 2012. Τη νύχτα που έλαβε χώρα η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία των τελικών, η συγκλονιστικότερη ενσάρκωση της επικράτησης του Δαυίδ έναντι του Γολιάθ, το ανεπανάληπτο μπασκετικό θαύμα...

Έχοντας μεταπειστεί από τον κόσμο να παραμείνουν στο τιμόνι του συλλόγου παρά την απογοήτευσή τους για την κατάσταση... ομηρίας στο ελληνικό μπάσκετ, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δημιουργούν μια ομάδα-καμικάζι που έμελλε να γράψει μια από τις πιο όμορφες ιστορίες στα χρονικά του ελληνικού και όχι μόνο, αθλητισμού. Με ηγέτη τον Βασίλη Σπανούλη, καπετάνιο τον Ντούσαν Ίβκοβιτς κι ένα ρόστερ αποτελούμενο από ταλαντούχους και φιλόδοξους παίκτες, ο Ολυμπιακός κατορθώνει να «τρυπώσει» στο Φάιναλ Φορ και να εμφανιστεί στο «Σινάν Ερντέμ» ως το απόλυτο αουτσάιντερ. 

Πρώτο του θύμα, η σπουδαία Μπαρτσελόνα του Ναβάρο που δύο χρόνια πριν είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια στο Παρίσι. Οι ερυθρόλευκοι μπήκαν στο ματς με περίσσιο θράσος και σταδιακά άρχισαν να το ελέγχουν, βάζοντας ολοένα και περισσότερη πίεση στους Καταλανούς. Ο Σπανούλης έδειξε το δρόμο στους υπόλοιπους και το τελικό 68-64 χάρισε στον Ολυμπιακό μια υπερβατική πρόκριση και θέτοντάς τον αντίκρυ μιας από τις πιο πλήρεις ομάδες όλων των εποχών: Την ΤΣΣΚΑ Μόσχας των Κιριλένκο, Σισκάουσκας, Τεόντοσιτς, Σβεντ, Κριστιτς, Χριάπα και άλλων εξαιρετικών παικτών.  

Πιστός στην προσφιλή του συνήθεια, ο «σοφός» απαρνήθηκε την προπόνηση ανήμερα του τελικού, επιλέγοντας για την ομάδα μια... κρουαζιέρα στον Βόσπορο. Το μόνο, άλλωστε, που θα ζητούσε από τους παίκτες το βράδυ -ακόμα κι όταν η διαφορά έφτανε σε δυσθεώρητα ύψη (-19) στο τέλος της τρίτης περιόδου- θα ήταν να είναι οι εαυτοί τους και να παλέψουν σαν Ολυμπιακός. Εκείνο που ακολούθησε του ιστορικού τάιμ άουτ με το σκορ στο 53-34, δεν είχε προηγούμενο και δύσκολα θα έχει και... επόμενο. Μια παρέα άπειρων νεαρών, να κλείνει μάτια και αυτιά και να τρώει σίδερα. Να βγάζει τη μία άμυνα πίσω από την άλλη και να ροκανίζει αργά, αλλά σταθερά την διαφορά. Κανείς να μην κοιτάζει το σκορ και το ρολόι κι όλοι μαζί να παίζουν την κάθε κατοχή σαν να εξαρτιόταν απ' αυτήν η ζωή τους. 

Μέχρι που 9,7'' πριν την λήξη, είδαν τον Σισκάουσκας να λυγίζει απο την γραμμή των ελευθέρων βολών και να τους δίνει μια ευκαιρία για τον παράδεισο. Ο Σπανούλης έκανε το drive, έδωσε την μπάλα στον Πρίντεζη κι εκείνος με το πεταχτάρι του «αιώνα", έλυσε τους... όρους του αθλήματος και κι έστειλε καθε Ολυμπιακό επί της Γης, στα ουράνια. Οι σκηνές πανζουρλισμού που ακολούθησαν είναι αδύνατον να περιγραφούν, αλλά θα μείνουν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου. Από το αλησμόνητο σπριντ του Γιώργου Αγγελόπουλου στο παρκέ και το ξέσπασμα του κορυφαίου του αγώνα Παπανικολάου, μέχρι την υποδοχή της ομάδας στην Ελλάδα, με δεκάδες χιλιάδες κόσμου να δημιουργούν ένα ερυθρόλευκο διάδρομο - δόξας από το αεροδρόμιο έως το ΣΕΦ. Ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει το πιο εμβληματικό ευρωπαϊκό τρόπαιο όλων των εποχών. 

Στο αίμα του αρχηγού, Κώστα Παπανικολάου, κυλά το DNA τόσο του Ολυμπιακού της περασμένης δεκαπενταετίας, όσο κι αυτό της νέας εποχής. Γιατί ο Παπ, πριν ηγηθεί της ομάδας, υπήρξε ο πιτσιρικάς που άφησε άναυδη την Ευρώπη στον ιστορικό τελικό της Πόλης το 2012. Μιλώντας για αυτό συγκινείται κι ας έχουν περάσει πολλά χρόνια έκτοτε. Κι ας έχει γράψει πολλά χιλιόμετρα στα παρκέ της Γης.

- Πόσο δύσκολο είναι να φτάσει κανείς σε ένα final four;

«Είναι μία προσπάθεια μιας ολόκληρης χρονιάς που κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Δηλαδή την καλύτερη σεζόν να κάνεις στη regular season, μπορεί να κάνεις μία κακή σειρά playoff και να βρεθείς εκτός. Οπότε είναι σημαντικό επίτευγμα για όλες τις ομάδες που βρίσκονται στο final four»

-Τι θυμάσαι πιο έντονα από το Final 4 του 2012;

«Είναι μία ιδιαίτερη χρονιά για και για τον οργανισμό, και για μένα προσωπικά, για τα νέα παιδιά που ήμασταν τότε στην ομάδα. Ήταν η πρώτη μας παράσταση ουσιαστικά σε κάτι τόσο μεγάλο, σε διασυλλογικό επίπεδο. Θυμάμαι ότι η προσέγγισή μας, ήταν από όλους στην ουσία... η άγνοια κινδύνου. Αυτή που έχεις νεότερος, που λες πάμε να το απολαύσουμε και ό, τι έρθει. Και νομίζω ότι αυτό είναι μας έκανε να βγάλουμε και τα παιχνίδια, να παρουσιαστούμε έτσι όπως παρουσιαστήκαμε.

Τότε εμείς δεν είχαμε να χάσουμε κάτι, είχαμε ουσιαστικά "υπερ-τρυπήσει" το ταβάνι μας σε μία ιδιαίτερη σεζόν και για τον οργανισμό. Νιώθαμε ότι  δεν έχουμε πλέον να αποδείξουμε κάτι και ότι απλά να πάμε να απολαύσουμε τα παιχνίδια και... εντάξει, συνέβησαν μαγικά πράγματα, ειδικά στον τελικό. Το να γυρίσεις ένα παιχνίδι από 19 πόντους με 12-13  λεπτά να έχουν απομείνει, σε έναν τελικό κιόλας, είναι ουτοπικό. Δηλαδή ούτε σε σενάριο δεν μπορεί να γραφτεί. Είναι κάτι που θα με ακολουθεί για μια ζωή σαν ανάμνηση και σαν συναίσθημα. Και πραγματικά νιώθω ευλογημένος που έζησα αυτές τις στιγμές, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο, ειδικά στον αθλητισμό, και πρέπει να το ξέρεις, να το διαφυλάσσεις μέσα σου, καλά κρυμμένο, σε ένα δικό σου κουτάκι που θα το ανοίγεις μια στο τόσο και θα αναπολείς και θα θυμάσαι αυτές τις όμορφες στιγμές. Αλλά τώρα εδώ είμαστε για να δημιουργήσουμε νέες».

-Ποια ήταν η αίσθηση της κατάκτησης της κορυφής με τον Ολυμπιακό σε τόσο μικρή ηλικία;

«Νομίζω ότι είναι κάτι που το εκτιμάς μεταγενέστερα. Δεν μπορεί το νεανικό της ηλικίας σου, εκείνη την περίοδο, να σε αφήνει να καταλάβεις όλο το εύρος αυτού που έχεις πετύχει. Αλλά όσο περνάνε τα χρόνια και βλέπεις το πόσο δύσκολο είναι να φτάσεις εκεί και το πόσοι παίκτες, πόσο μεγάλες προσωπικότητες, που έχουν περάσει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, δεν έχουν φτάσει σε μια κατάκτηση, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις το πόσο σημαντικό ήταν και το πόσο τυχερός ήσουνα που έφτασες τόσο νέος σε κάτι τέτοιο».

-Αν συγκρίνεις το πώς αισθανόσουν τότε, με το «τώρα», διαφέρουν;
«Κάθε φορά είναι μοναδική και ειδικά άμα το γευτείς μια φορά, θες να το ξαναγευτείς και να το ξανά γευτείς. Και είναι κάτι το οποίο δε χορταίνεται και πραγματικά ανυπομονώ».

-Αν μπορούσες να κάνεις ένα top-3 από τις παρουσίες σου σε final four, ποιο θα ήταν;

«Ξεκάθαρα το '12 πρώτα, το '13 μετά και από αυτά που έχουμε παίξει ήδη... νομίζω ξεχωρίζω την περυσινή σειρά playoffs με την Μπαρτσελόνα που πήγε σε πέμπτο παιχνίδι. Κάναμε το break σε Game 5 για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωλίγκας, ήταν μαγικό».