Με την εικόνα των «ντυμένων» στα ερυθρόλευκα πλοίων στο λιμάνι του Πειραιά να γίνεται το σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης εποχής, ο Ολυμπιακός σαλπάρει για το παρθενικό του Φάιναλ Φορ και μαζί για το πρώτο ευρωπαϊκό «αιώνιο» ντέρμπι, καθώς αντίπαλος στον ημιτελικό ήταν ο Παναθηναϊκός.

Το Τελ Αβίβ θυμίζει... Ελλάδα. Ορδές οπαδών των δύο ομάδων έχουν ταξιδέψει στο Ισραήλ για να παρακολουθήσουν από κοντά τη μεγάλη μετωπική σύγκρουση, με τους Πειραιώτες να κερδίζουν τελικά την μάχη της εξέδρας. Ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται απειλητικός, αλλά ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Ρίχνει τον νεαρό Γιώργο Σιγάλα πάνω στον Νίκο Γκάλη και βραχυκυκλώνει τους πράσινους. Ο «Ράμπο» παίζει καταπληκτική άμυνα και κρατάει τον «Γκάνγκστερ» στους 8 πόντους, ενώ ο ίδιος σημειώνει 15, πλαισιώνοντας ιδανικά τους Πασπαλι (22π.) και Τάρπλεϊ (21π.,12 ριμπ). 

Ο Ολυμπιακός πατάει καλύτερα στο παρκέ, παίρνει τον έλεγχο του παιχνιδιού κι επικρατεί με 77-72, γράφοντας με κόκκινα γράμματα την ιστορία του πρώτου ελληνικού «εμφυλίου» εκτός συνόρων. Προκρίνεται στον τελικό εν μέσω ξεφρενων πανηγυρισμών και κόντρα στην υποδεέστερη Μπανταλόνα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς -είχε πετάξει έξω την Μπαρτσελόνα στον...καταλανικό ημιτελικό- άπαντες θεωρούν σίγουρη την κούπα.

Φορτωμένος με το βάρος του φαβορί ο «πρωτάρης» Ολυμπιακός κάνει ένα νευρικό παιχνίδι το οποίο κορυφώνεται με το απόλυτο μπλακ άουτ στα τελευταία επτά λεπτά. Οι ερυθρόλευκοι με μια από τις καλύτερες γραμμές ψηλών όλων των εποχών και τον Ζάρκο Πάσπαλι στο "3" τελειώνουν το ματς με μόλις 18/57 δίποντα και μοναδικούς διασωθέντες τους Τόμιτς και Σιγάλα. Ο Μαυροβούνιος ηγέτης σίγησε στο δεύτερο ημίχρονο (τελείωσε το ματς με 3/10 βολές), ο Ρόι Τάρπλεϊ ήταν επίσης αγνώριστος και ο ...Κορνίλιους Τόμπσον έβαλε το τρίποντο της ζωής του, επιτρέποντας στην ισπανική ομάδα να περάσει μπροστά στο τελευταίο λεπτό. Η διπλή χαμένη ευκαιρία του Ζάρκο στο φινάλε, υπέγραψε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ και μετέτρεψε τα ερυθρόλευκα όνειρα σε εφιάλτη. 

Η αρχή των πάντων. Το πρώτο Final Four του Ολυμπιακού το 1994 στο Τελ Αβίβ. Η πρώτη «εμφύλια μάχη» με τον Παναθηναϊκό στον Ημιτελικό. Η πρώτη νίκη και η ήττα στον τελικό με την Μπανταλόνα. Ο Αργύρης Καμπούρης γυρίζει πίσω τον χρόνο και ανασύρει από τη μνήμη τους όσα έγιναν πριν από 31 χρόνια, όταν ξεκίνησε η παρουσία του Ολυμπιακού στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

- Tι σηματοδοτούσε για εσάς η συμμετοχή του Ολυμπιακού στο Final Four του Τελ Αβίβ το 1994; H πρώτη για την ομάδα του Πειραιά

«Για εμένα προσωπικά ήτανε κάτι το ανεπανάληπτο. Επειδή έχω ζήσει τα πάντα στον Ολυμπιακό, απ' τα πέτρινα χρόνια μέχρι τα μεγάλα σαλόνια. Πάντα ονειρευόμουν να μπορέσω να βρεθώ με τον Ολυμπιακό σε ένα μεγάλο σημαντικό παιχνίδι, εν προκειμένω παιχνίδια, τα οποία ήτανε το Final Four. Άρα για μένα είχε ξεχωριστή αξία αυτό. Δεν έχει σημασία εάν παίζεις ή, ή δεν παίζεις. Σημασία έχει ότι ήμουνα μέσα στη δωδεκάδα του Ολυμπιακού. Έζησα όλη αυτή την ωραία ατμόσφαιρα, μαζί με όλους αυτούς τους παιχταράδες. Ήταν αυτά που ονειρευόμουν από μικρό παιδί».

- Όταν φτάσατε στον τελικό, έχοντας ξεπεράσει το εμπόδιο του αιώνιου αντιπάλου, τι κουβαλούσατε στο μυαλό σας;

«Όταν παίζεις με έναν μεγάλο αντίπαλο όπως είναι ο Παναθηναϊκός, πιστεύω ότι προσπαθείς ό,τι έχεις μέσα σου σε ψυχικά αποθέματα να μπορέσεις να τα βγάλεις στο γήπεδο για να νικήσεις και να βρεθείς στον τελικό. Πιστεύω εκείνη την εποχή είχαμε πάρα πολύ καλή ομάδα. Σε όλους τους τομείς ήμασταν πλήρεις. Νομίζω ότι ήτανε σημαντικό το ότι αποκλείσαμε τον Παναθηναϊκό και απλώς μπορώ να πω ότι ήμασταν λίγο κουρασμένοι στο να χτυπήσουμε τον τελικό, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Την στιγμή που έχεις καλή ομάδα, είναι δύο παιχνίδια που τα κοιτάς στο πρόσωπο και προχωράς».

- Τι κρατάτε πιο έντονα από εκείνο το Final Four, τριάντα χρόνια μετά;

«Τις βάσεις που μπήκανε. Ότι πλέον ο Ολυμπιακός μας, χρησιμοποιώ κτητική αντωνυμία γιατί τον Ολυμπιακό τον αισθάνομαι οικογένειά μου εγώ προσωπικά. Θεωρώ λοιπόν ότι σε εκείνο το Final 4 έβαλε τις βάσεις να πρωταγωνιστήσει».

-Πώς βλέπετε σήμερα τη θέση του Ολυμπιακού στην Ευρώπη σε σχέση με τότε;

«Είναι τελείως διαφορετικές οι εποχές οι δικές μας, με τις εποχές τώρα, αλλά αυτό που κοιτάω εγώ είναι ότι ο Ολυμπιακός πάντα πρέπει να πρωταγωνιστεί. Και αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να καταλάβουνε όλοι οι παίκτες που έρχονται εδώ και φορούν τη φανέλα του. Να συνειδητοποιήσουν ότι έρχονται σε έναν οργανισμό που τους λύνει όλα τα προβλήματα και το μόνο που τους απασχολεί και τους ενδιαφέρει είναι να είναι πανέτοιμοι να χτυπάνε όλους τους τίτλους που έχουν βάλει σαν στόχο».

- Μετά το Final 4 του Τελ Αβίβ υπάρχει κάτι που σας είπε κάποιος φίλαθλος που σας έχει μείνει "χαραγμένο" στο μυαλό;

«Μου έχει μείνει ένα σημαντικό πράγμα. Όταν γυρίσαμε από το Τελ Αβίβ που χάσαμε το κύπελλο, όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο εδώ, πήγα στην πιάτσα για να πάρω ένα ταξί να φύγω, να επιστρέψω στο σπίτι. Στη διαδρομή με το ταξί μάς σταμάτησαν κάποιοι φίλαθλοι του Ολυμπιακού και είπαν στον ταξιτζή να κατέβω κάτω, για να με πάρουνε αυτοί. Ήταν πολύ σημαντική για εμένα η εκτίμηση του κόσμου, η αγάπη του κόσμου για τον Ολυμπιακό, γιατί πραγματικά καταλαβαίναν αυτοί οι άνθρωποι ότι όποτε μπαίναμε στο γήπεδο, ό,τι αποθέματα δυνάμεων είχαμε τα καταθέταμε στο παρκέ».