Αν η Κωνσταντινούπολη ήταν η αποθέωση του «refuse to lose» και του αναπάντεχου, το Λονδίνο είναι η απόλυτη επίδειξη δύναμης. Ο Ολυμπιακός κάνει σκόνη και θρύψαλα τους αντιπάλους τους και φτάνει στο ιστορικό Βack2Back παίζοντας ονειρικό μπάσκετ στην αγγλική πρωτεύουσα. 

Με τον Γιώργο Μπαρτζώκα να έχει διαδεχθεί τον Ντούσαν Ιβκοβιτς στο τιμόνι και τον Στράτο Περπέρογλου να έχει τονώσει τον ελληνικό  κορμό, οι ερυθρόλευκοι δείχνουν από την αρχή της σεζόν τα δόντια τους και φτάνουν στο Φάιναλ Φορ έτοιμοι να υπερασπιστούν τα σκήπτρα τους.  Ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας εξελίσσεται σε παράσταση για έναν ρόλο, με τον Ολυμπιακό να παίζει άμυνα για σεμινάριο και να κρατάει την λαμπερή και πολυτάλαντη αντίπαλό του στους 52 πόντους! Χάινς, Σπανούλης και Αντιντς είναι οι κορυφαίοι μεταξύ ίσων, αφού οι Πειραιώτες δίνουν στο παρκέ τον ακριβή ορισμό του όρου «ομάδα» Η διαφορά φτάνει ακόμα και τους 21 πόντους και το τελικό 69-52 μοιάζει μάλλον κολακευτικό για την ρωσική αρκούδα, που βλέπει για δεύτερη σερί χρονιά τον Ολυμπιακό να βάζει τέλος στα όνειρά της. 

Στον τελικό περιμένει η «βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης, μ' ένα υπερηχητικό ρόστερ που την καθιστά ξεκάθαρο φαβορί. Το πρώτο δεκάλεπτο της ανήκει και το 10-27 προσφέρει τεράστιο ψυχολογικό αβαντάζ στους παίκτες του Πάμπλο Λάσο. Μόνο που ο χαρακτήρας των Πειραιωτών ήταν φτιαγμένος από σπάνιο μέταλλο. Οσο πιο δύσκολα τους έβαζες, τόσο ζωντάνευε η φλόγα μέσα τους. Ο Μπαρτζώκας ρίχνει στο παρκέ τον Κατσίβελη, η ομάδα αρχίζει να παίζει με βάση την αρχές της, το ματς σιγά σιγά γυρίζει και το ημίχρονο κλείνει με τον Ολυμπιακό στο -4.

Με το ξεκίνημα της επανάληψης οι ερυθρόλευκοι αρχίζουν να επιβάλλονται. Ο Σπανούλης πετυχαίνει τους πρώτους του πόντους με τρίπονο. Θα ακολουθήσουν ακόμη τέσσερα και μια «all time classic» παράσταση από τον GOAT. Ο Λο θα κάνει συγκλονιστικό ματς με 20 πόντους, 5 ριμπάουντ και 5 ασίστ. Από κοντά και ο ανίκητος Χάινς, ο Περπέρογλου, ο Αντιτς. Ο Ολυμπιακός θα ρίξει τελικά 100άρα στους Μαδριλένους (100-88) και θα φτάσει με θριαμβευτικό τρόπο στην κατάκτηση της δεύτερης συνεχόμενης Ευρωλίγκας. 

Η επισφράγιση της κυριαρχίας μιας ομάδας που έμελλε να αλλάξει ολόκληρο τον τρόπο σκέψης στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, είναι γεγονός. Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος θα κατέβουν από το αεροπλάνο με το βαρύτιμο τρόπαιο στα χέρια και ο Πειραιάς θα «καεί» ξανά για τους πρώτους μάγκες της Ευρώπης. 

Η παρουσία του στον Ολυμπιακό τη μαγική διετία 2011-2013 άλλαξε ριζικά τον τρόπο που βλέπει το ευρωπαϊκό μπάσκετ τη θέση “5”.  Ο Κάιλ Χάινς, ήταν καθοριστικός για τις ευρωπαϊκές κορυφές της ομάδας του Πειραιά και αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους φιλάθλους των Πειραιωτών παρότι δεν «στέριωσε» στο λιμάνι. Μιλώντας στο «olympiacosbc.gr» θυμάται το το Final 4 του 2013, του «κορυφαίου μπασκετικού γεγονότος στον κόσμο», όπως χαρακτηριστικά λέει και με λόγια καρδιάς περιγράφει την αίσθηση του να εκπροσωπείς τον Ολυμπιακό σε τόσο υψηλό επίπεδο.

-  Όταν ακούς τη φράση "Final 4 της Ευρωλίγκας", ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό και πόσο δύσκολο είναι για μια ομάδα να φτάσει σε ένα Final 4;

«Όταν ακούω τη φράση «Final Four της EuroLeague», το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πόσο τεράστιο κατόρθωμα είναι για κάθε ομάδα να φτάσει σε αυτό το σημείο.Η σεζόν στην EuroLeague είναι πραγματικά ένας αγώνας αντοχής. Απαιτεί ανθεκτικότητα, συνέπεια και λίγο απ’ όλα, μόνο και μόνο για να έχεις την ευκαιρία να διεκδικήσεις το τρόπαιο. Κάθε αγώνας μετράει, κάθε κατοχή είναι μάχη, και κάθε ταξίδι σε άλλη χώρα είναι δοκιμασία.

Το ίδιο το Final Four είναι κάτι το μοναδικό. Η ενέργεια, το πάθος, η ατμόσφαιρα – είναι ειλικρινά δύσκολο να τα περιγράψει κανείς με λόγια. Για μένα, είναι το κορυφαίο μπασκετικό γεγονός στον κόσμο. Πάντα λέω στους φίλους μου: δεν έχεις πραγματικά ζήσει το μπάσκετ, αν δεν έχεις βρεθεί σε ένα Final Four της EuroLeague».

- Τι θυμάσαι πιο έντονα από το Final 4 του 2013 (μια στιγμή, μια φράση, ένα πρόσωπο);

«Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από το Final Four είναι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που καταλάβαμε ότι είχαμε κατακτήσει το πρωτάθλημα της EuroLeague. Το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο – τελείως διαφορετικό από το 2012 στην Κωνσταντινούπολη.

Το 2013, μπορέσαμε πραγματικά να το απολαύσουμε. Υπήρχε μια βαθύτερη εκτίμηση – ίσως επειδή ξέραμε πόσο δύσκολο είναι να επιστρέψεις εκεί, και ακόμα πιο δύσκολο να το ξανακερδίσεις. Ίσως γιατί πολλοί μας είχαν αμφισβητήσει, ή επειδή νιώθαμε πως ήμασταν κομμάτι μιας ιστορικής στιγμής. Αλλά εκείνη η στιγμή, όταν στεκόμασταν στην άκρη του γηπέδου και ακούστηκε η κόρνα της λήξης, είναι αυτή που θυμάμαι περισσότερο. Τότε ήταν που συνειδητοποιήσαμε τι είχαμε καταφέρει».

- Τι πιστεύεις ότι έκανε αυτή την ομάδα πρωταθλήτρια;
«Αυτό που έκανε εκείνη την ομάδα πρωταθλήτρια, ήταν η εμπιστοσύνη και η πίστη που είχαμε ο ένας στον άλλον. Είχαμε απίστευτη χημεία εντός κι εκτός παρκέ. Υπήρχε μια βαθιά εσωτερική πίστη πως, ό,τι κι αν συνέβαινε μέσα στο παιχνίδι, όσο μέναμε ενωμένοι και πιστεύαμε ο ένας στον άλλον, μπορούσαμε να ξεπεράσουμε τα πάντα. Αυτή η ενότητα και η αυτοπεποίθηση μας κράτησαν όρθιους σε κάθε πρόκληση και τελικά, μας οδήγησαν στην κορυφή της EuroLeague».

- Πώς αισθάνθηκες που έφτασες στην κορυφή φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού;

«Από τη στιγμή που ήρθα στην Ευρώπη, ήταν πάντα όνειρό μου να παίξω στον Ολυμπιακό και να είμαι μέρος της ομάδας που θα βοηθούσε να φτάσει ο σύλλογος στο υψηλότερο επίπεδο της EuroLeague. Υπήρχε κάτι στην ιστορία του συλλόγου, στο πάθος των φιλάθλων και στην κουλτούρα του συλλόγου που με άγγιζε βαθιά. Έβλεπα την ατμόσφαιρα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και φανταζόμουν πώς θα ήταν να πατάω αυτό το παρκέ φορώντας τα ερυθρόλευκα. Έτσι, όταν τελικά ήρθε η ευκαιρία, ήξερα ότι δεν ήταν μόνο για να παίξω μπάσκετ, αλλά για να γίνω μέρος σε κάτι μεγαλύτερο. Ήθελα να βοηθήσω να ξαναδώσουμε περηφάνια στον σύλλογο, να εκπροσωπήσω τους φιλάθλους και να αγωνιστώ στο υψηλότερο επίπεδο στην Ευρώπη. Το να είμαι μέλος της ομάδας που κατέκτησε back-to-back τίτλους στην Ευρωλίγκα και έφερε τέτοια δόξα στον Ολυμπιακό δεν ήταν μόνο μια προσωπική επιτυχία. Ήταν η πραγματοποίηση ενός ονείρου που κουβαλούσα μαζί μου από την πρώτη μέρα».

- Ποια ήταν η αίσθηση του να εκπροσωπείς τον Ολυμπιακό σε τόσο υψηλό επίπεδο;

«Το να είμαι μέρος της κληρονομιάς και της ιστορίας ενός τόσο ιστορικού συλλόγου όπως ο Ολυμπιακός είναι πραγματικά μια απίστευτη τιμή.

Αυτός ο σύλλογος έχει βρεθεί στην καρδιά τόσων πολλών αξέχαστων στιγμών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ αποτελώντας σταθερά έναν από τους πρωταγωνιστές στα μεγαλύτερα στάδια. Ο Ολυμπιακός δεν αγωνίζεται απλώς, αντιπροσωπεύει το πάθος, την ανθεκτικότητα και την παράδοση.

Το να φοράω αυτή τη φανέλα και να εκπροσωπώ όλα όσα πρεσβεύει ο σύλλογος και οι οπαδοί του, ειδικά στη μεγαλύτερη σκηνή της Ευρωλίγκας, ήταν τόσο ξεχωριστό και με ενέπνευσε βαθιά.

Υπάρχει μια ιδιαίτερη περηφάνια και ευθύνη που συνοδεύει το να είσαι μέρος του Ολυμπιακού. Σε ωθεί να δίνεις περισσότερα, να παλεύεις πιο σκληρά και να αγωνίζεσαι για κάτι που είναι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Αυτό το πνεύμα, αυτή η σύνδεση ανάμεσα στην ομάδα και τον κόσμο της, είναι που οδηγεί στις διαρκείς επιτυχίες.
Δεν είναι απλώς μπάσκετ, είναι τρόπος ζωής».