Ένα χρόνο μετά την επιστροφή του στα Final Four, o Ολυμπιακός θα επιστρέψει και στους τελικούς της Euroleague. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι συνεχίζουν να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, με αποτέλεσμα να φτιάξουν ένα από τα πιο λαμπερά ρόστερ που εμφανίστηκαν ποτέ στη διοργάνωση. Οι ερυθρόλευκοι θα πάνε στο Παρίσι με πολλές αξιώσεις και περισσότερους από 6.000 οπαδούς στο πλευρό τους και παρότι δεν θα εμφανιστούν όσο έτοιμοι θα έπρεπε για το μεγάλο ραντεβού, θα καταφέρουν να επικρατήσουν της μαχητικής Παρτιζάν στον ημιτελικό. 

Από μηχανής θεός για την ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη σε εκείνο το ματς, ήταν ο Τζος Τσίλντρες. Με το σκορ στο 67-65 για τους Σέρβους, ο Αμερικανός σούπερ σταρ ακολούθησε την πορεία της μπάλας από το airball τρίποντο του MVP της σεζόν Μίλος Τεόντοσιτς και με κάρφωμα 2,6'' πριν από την λήξη, ισοφάρισε, έστειλε το ματς στην παράταση και γλίτωσε τον Ολυμπιακό από ένα πρόωρο και άδοξο φινάλε. Στο έξτρα πεντάλεπτο οι Πειραιώτες αποδείχτηκαν πιο ψύχραιμοι, φτάνοντας στην νίκη και την πρόκριση με 83-80.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε στον τελικό από τον κόσμο του Ολυμπιακού, που 13 χρόνια μετά τη Ρώμη έβλεπε και πάλι την ομάδα του να απέχει 40 λεπτά από τον ευρωπαϊκό θρόνο, υπήρξε μοναδική. Ο παλμός της ερυθρόλευκης εξέδρας ήταν τόσο δυνατός, που μαγνήτιζε  όλα τα βλέμματα κι έκανε μέχρι και τον νεαρό θεατή, τότε, Εβάν Φουρνιέ να δεθεί με τον σύλλογο και να ονειρευτεί ότι μια μέρα θα φορούσε την φανέλα του...

Η Μπαρτσελόνα του Τσάβι Πασκουάλ, όμως, αποδείχθηκε αξεπέραστο εμπόδιο. Με τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο να βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας του και παίκτες όπως ο Μάικλ, ο Ρούμπιο, ο Λόρμπεκ, ο Ν' Ντονγκ, κι ο Σάδα να τον πλαισιώνουν, οι μπλαουγκράνα δεν άφησαν και πολλά περιθώρια στην ελληνική ομάδα. Μπήκαν από την αρχή δυνατά, πήραν το πρώτο δεκάλεπτο με 28-19 και μετέτρεψαν το παιχνίδι σε μονόλογο. Παπαλουκάς, Τσίλντρες και Τεόντοσιτς προσπάθησαν, όμως ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του τελικού να φανεί απειλητικός. 

To κάρφωμά του στο φινάλε του ημιτελικού του Final 4 του Παρισίου, κόντρα στην Παρτιζάν, μετά από airball σε τρίποντο του Τεόντοσιτς με το οποίο το ματς οδηγήθηκε στην παράταση, είναι μια φάση απόλυτα συνδεδεμένη τόσο με τον ίδιο, όσο και με το Final 4 του 2010. Ο Τζος Τσίλντερς πάντως, μιλώντας στο Olympiacosbc.gr, από το Final 4 του 2010, θυμάται πιο έντονα τον κόσμο στις κερκίδες, να φωνάζει με πάθος, κάνοντάς τον να νιώθει ταυτόχρονα «το βάρος της ιστορίας, τις προσδοκίες και το μέγεθος της στιγμής».

- Ερχόμενος από το ΝΒΑ στην Ευρωλίγκα, πώς θα συνέκρινες την πίεση και την ένταση ενός Final Four; Και σύμφωνα με την εμπειρία σας, πόσο δύσκολο είναι για μια ομάδα να φτάσει σε αυτό το στάδιο της διοργάνωσης;

«Το Final Four  της Ευρωλίγκας είναι απίστευτα έντονο.  Στο ΝΒΑ έχεις μια σειρά αγώνων. Στο Final Four της Ευρωλίγκας είναι ένα ματς—ή κερδίζεις ή πας σπίτι. Αυτή η μορφή νοκ-άουτ φέρνει μια μοναδική πίεση που απαιτεί από τους παίκτες να είναι στην καλύτερή τους κατάσταση. Το να φτάσεις εκεί είναι απίστευτα δύσκολο. Παλεύεις όλη τη σεζόν και τα περιθώρια λάθους είναι ελάχιστα.  Πρέπει να κερδίζεις σε πολύ δύσκολες έδρες και είναι μια συνεχής μάχη αντοχής, ομαδικής χημείας και εκτέλεσης».

 -Κοιτάζοντας πίσω, στο Final Four του 2010 στο Παρίσι, τι σου έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη σου όλα αυτά τα χρόνια;

«Η ατμόσφαιρα στο Παρίσι ήταν ηλεκτρισμένη, αλλά η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν όταν μπήκα στο γήπεδο και άκουσα τους οπαδούς να φωνάζουν. Μπορούσες να νιώσεις το βάρος της ιστορίας, τις προσδοκίες των οπαδών και το μέγεθος της στιγμής όλα μαζί. Εκείνη η αίσθηση ενότητας και σκοπού μέσα στην ομάδα μας, το να ξέρεις ότι αγωνίζεσαι για κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου, ήταν μια μοναδική εμπειρία.

 -Τι σήμαινε για σένα προσωπικά να φοράς τη φανέλα του Ολυμπιακού σε μια τόσο σημαντική διοργάνωση όπως το Final Four;

«Σήμαινε πολλά για μένα. Ο Ολυμπιακός είναι ένας από τους πιο ιστορικούς και επιτυχημένους συλλόγους στον κόσμο. Η φανέλα είναι ένα σύμβολο υπερηφάνειας, παράδοσης και πάθους. Οι οπαδοί σε αγκαλιάζουν ως μέλος της οικογένειάς τους και νιώθεις ότι παίζεις για κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Ήταν τιμή για μένα».

 -Πώς θα περιέγραφες την ενέργεια, το πάθος και την υποστήριξη των φιλάθλων του Ολυμπιακού κατά τη διάρκεια της περιόδου 2009-2010 στην Ευρωλίγκα;

«Οι οπαδοί ήταν απίστευτοι. Από τη στιγμή που έφτασα στην Ελλάδα, ένιωσα το πάθος τους. Είτε παίζαμε στο ΣΕΦ είτε εκτός έδρας, ήξερες πάντα ότι ήταν μαζί σου. Μας στήριξαν στις δύσκολες στιγμές, πανηγύριζαν κάθε νίκη σαν πρωτάθλημα και δεν μας άφηναν ποτέ να ξεχάσουμε για ποιον παίζαμε. Αυτού του είδους η ενέργεια είναι σπάνια στον αθλητισμό και θα είμαι για πάντα ευγνώμων που την έζησα από πρώτο χέρι».