Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αυτη τη φορά επί ισπανικού εδάφους. Με τους Βολκοφ και Πάσπαλι να έχουν αλλάξει στρατόπεδα Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός προκρίνονται εκ νέου στο Φάιναλ Φορ και διασταυρώνουν τα ξίφη τους στον ημιτελικό για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Η κατάληξη θα είναι η ίδια...

Έπειτα από ένα πολύ σκληρό παιχνίδι με τις άμυνες να έχουν τον πρώτο λόγο και τα καλάθια να μπαίνουν με το σταγονόμετρο, οι πράσινοι παίρνουν το μεγαλύτερό τους προβάδισμα (45-38) εννιά λεπτά πριν από τη λήξη και δείχνουν να ελέγχουν την κατάσταση. Ομως ο τεράστιος Εντι Τζόνσον είχε άλλα σχέδια. Με τέσσερα τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο και συνολικά 27 πόντους, σε ένα ματς που τελείωσε... 58-52, ο Αμερικανός ΝBAer πήρε από το χέρι τους ερυθρόλευκους. Ο Μίλαν Τόμιτς βάζει το κερασάκι στην τούρτα μ' ένα επίσης μεγάλο τρίποντο και ο Ολυμπιακός στέλνει... στον μικρό τελικό ξανά, τον «αιώνιο» αντίπαλο. 

Ο τελικός ήταν μια αδύνατη αποστολή. Η «γηπεδούχος» Ρεάλ Μαδρίτης των Αρβιντας Σαμπόνις και Τζο Αρλάουκας φάνταζε εξ' αρχής ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί, γεγονός που αποδείχτηκε και στο παρκέ. Οι Μαδριλένοι επέβαλαν από την αρχή τον ρυθμό τους, περιόρισαν την δράση του Τζόνσον κι έχτισαν διψήφιες διαφορές. Με 4’30” να απομένουν για τη λήξη ο Oλυμπιακός μείωσε στους 7 με το πρώτο εύστοχο τρίποντο του Εντι, όμως δεν μπόρεσε να πλησιάσει περισσότερο. Η Ρεάλ έφτασε στην κατάκτηση του τροπαίου, έχοντας για κορυφαίο τον Σαμπόνις (23π., 7ριμπ.), ενώ πρώτοι σκόρερ των Πειραιωτών στον τελικό ήταν οι Φράνκο Νάκιτς και Σάσα Βολκόφ με 15 πόντους έκαστος. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε για δεύτερη φορά στην πηγή, χωρίς τελικά να ξεδιψάσει, αλλά σε καμία περίπτωση η απώλεια του τροπαίου από μια αχτύπητη ομάδα, δεν τον πλήγωσε όσο την προηγούμενη χρονιά. 

O θρυλικός Μίλαν Τόμιτς τίμησε την «ερυθρόλευκη» για περισσότερα από 10 χρόνια (13 για την ακρίβεια). Ήταν «παρών» σε μεγάλες επιτυχίες της ομάδας του Πειραιά, όπως τα Πρωταθλήματα: 1993, 1994, 1995, 1996, 1997. «Παρών» στα Κύπελλα: 1994, 1997, 2002. «Παρών» και στο πρώτο ευρωπαϊκό του συλλόγου στη Ρώμη, το ’97.  Πριν από την κατάκτηση της κορυφής, ήταν εκεί και στις δύο ευρωπαϊκές παρουσίες της ομάδας (στο Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα) που «χαλύβδωσαν» όλο τον οργανισμό. Τού έμαθαν πώς να φτάνει στην ελίτ, πώς να προσπερνά το εμπόδιο του «αιωνίου» αντιπάλου όταν βρεθεί στο διάβασα του σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τού έμαθαν και πώς να σηκώνεται όταν πέφτει. Ο δικός μας Μίλαν μιλά στο Olympiacosbc.gr για το Final 4 της Σαραγόσα το 1995. Θυμάται τον νικηφόρο Ημιτελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό και το δικό του καθοριστικό τρίποντο στις τελευταίες φάσεις του παιχνιδιού και περιγράφει πώς είναι η αίσθηση του να εκπροσωπείς τον Ολυμπιακό σε τόσο υψηλό επίπεδο.- Όταν ακούτε "Euroleague Final 4" τι σας έρχεται πρώτα στο μυαλό;

«Οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Όλη η διοργάνωση, από την πρώτη ημέρα που φτάνεις στη διοργανώτρια πόλη και υπάρχει μια γιορτινή ατμόσφαιρα με φιλάθλους και των τεσσάρων ομάδων και σίγουρα ο ενθουσιασμός για να πάρεις την Ευρωλίγκα».

- Τι θυμάστε πιο έντονα από το Final 4 της Σαραγόσα;

«Σίγουρα τον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό. Είχαμε ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι και η χαρά μετά τη νίκη, τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για τους φιλάθλους μας, είναι πράγματα που θυμάμαι έντονα. Μάλιστα σε εκείνο το ματς, στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, νομίζω απέμεναν 37 δευτερόλεπτα, έβαλα ένα σημαντικό τρίποντο και ουσιαστικά σιγουρέψαμε τη νίκη. Νομίζω ότι αυτό το τρίποντο ήταν από τα πιο σημαντικά της καριέρας μου (σ.σ. με το σκορ στο 53-52, ο Μίλαν Τόμιτς ευστοχεί από την περίμετρο και γράφει το 56-52). Όπως και στο Τελ Αβίβ όμως ένα χρόνο πριν, έτσι και στη Σαραγόσα θεωρώ ότι η προσπάθεια που γινόταν στον ημιτελικό μόνο και μόνο γιατί παίζαμε με τον «αιώνιο» αντίπαλο και η νίκη είχε μεγαλύτερη σημασία, ήταν αυτή που μας… άδειαζε».

- Ποια ήταν η αίσθηση να εκπροσωπείτε τον Ολυμπιακό σε τόσο υψηλό επίπεδο;

«Νιώθεις πρωτίστως χαρά που βρίσκεσαι στον Ολυμπιακό. Είναι βέβαια και ευθύνη. Θες να παίξεις καλά και να κερδίσεις. Είναι ευθύνη προς τον κόσμο του Ολυμπιακού, να τους κάνεις χαρούμενους. Είναι ευθύνη προς τους προέδρους και όλον τον οργανισμό του Ολυμπιακού. Να είσαι νικητής».

- Τι έχετε συμβουλέψει, ανά τα χρόνια, τους νέους παίκτες που δεν έχουν εμπειρία από αυτό το στάδιο της διοργάνωσης;

«Είναι πάρα πολύ σημαντικό να προετοιμάσεις ψυχολογικά τους παίκτες που δεν έχουν ξαναπαίξει σε ένα Final 4. Να τους πεις ότι δεν είναι εύκολο. Είναι δύο παιχνίδια νοκ άουτ για τα οποία πρέπει να είσαι έτοιμος όχι 100%, πάνω από το 100%, για να μπορέσεις να παίξεις σε αυτά τα ματς».